Εκκένωση του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Πολυτεχνείου Κρήτης
Χανιά : Καλείται έκτακτα κόσμος να στηρίξει το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης μετά απο εκκένωση του χώρου με εντολή του πρύτανη Ζερβάκη. Σήμερα 10/5 το πρωί αντικρίσαμε το χώρο του στεκιού άδειο με τα πράγματα πεταμένα έξω, καθώς λείπουν πόρτες, παράθυρα, τουαλέτα, νιπτήρας και συνέβη βανδαλισμός του χώρου (σπασμένα πράγματα, αφαίρεση τμήματος της ηλεκτρολογικής εγκαταστασης, πεταμένα φυλλάδια). Οι συνεχείς απειλές του αντιπρύτανη Αντωνιάδη επιβεβαιώνονται από τις προφανείς διαθέσεις των Πρυτανικών Αρχών του Πολυτεχνείου να καταστείλουν οποιοδήποτε κεντρο αγωνα. Απευθυνόμαστε σε αλληλέγγυο κόσμο να στηρίξει το εγχείρημα υπεράσπισης του Στεκιού.
Πηγή:https://athens.indymedia.org/post/1630293/
ΑΛΛΑΓΉ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ BAR στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης
Το σημερινό bar του Δικτύου Αναρχικών/Αντιεξουσιαστριών μεταφέρεται στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης (αντί για την Κατειλημμένη Πρυτανεία).
Βρίσκεται ήδη κόσμος εκεί και θα συνεχίσει για όλη τη μέρα, ενώ καλούνται αλληλέγγυ@γ για στήριξη.
Το ΑΣΠΚ εκκενώθηκε σήμερα το πρωί, σε μία πρωτοφανή για τα δεδομένα του συγκεκριμένου χώρου καταστροφική επιχείρηση, κατά την οποία αφαιρέθηκαν πορτοπαράθυρα, τμήμα της ηλεκτρολογικής εγκαταστασης, ακόμα και η τουαλέτα και ο νιπτήρας.
Νομίζουν έτσι οι πρυτανικές αρχές και οι συνεργάτες τους, ότι θα αποτρέψουν τη συνέχεια της λειτουργίας και της δράσης του ΑΣΠΚ. Από την πλευρά του Στεκιού και του αλληλέγγυου κόσμου υπάρχει όμως πείσμα και τελείως άλλα σχέδια…
The brochure “for the solidarity with the Palestinian struggle for dignity, land and freedom” (PDF) was published In March 2024, by the “Anarchists’ assembly against the self-evident foundations of the power regime”.
“Anarchists’ assembly against the self-evident foundations of the power regime” is an open assembly formed in Athens in the fall of 2021. It is a self-organized practice and an open call for organizing and resisting against any self-evident authoritative pillar of society: the state, capitalism, patriarchy, nationalism, racism, religions, the Spectacle, the institutional organization of society and every division imposed by power.
March 2024
Anarchists’ assembly against the self-evident foundations of the power regime
Το βιβλίο του Άαρον Μπέναναβ με τίτλο Αυτοματοποίηση και το μέλλον της εργασίας μεταφράστηκε από τους β. και λ. και τυπώθηκε στη Θεσσαλονίκη την άνοιξη του 2024 σε 500 αντίτυπα με την πολιτική στήριξη της συνέλευσης της κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ. Διανέμεται χωρίς αντίτιμο σε στέκια, καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους και η κάλυψη των εξόδων γίνεται με ελεύθερη συνεισφορά.
Η έκδοση αυτή θα ήταν αδύνατη χωρίς τη βοήθεια και την υποστήριξη των μελών της Φάμπρικα Υφανέτ, και ειδικά της Ζ. και της Ε. που έκανε τη σχεδίαση του εξωφύλλου. Η επιμέλεια ήρθε σε πέρας με τη σημαντική συμβολή της Σοφίας Ζ. Ο Μάνος Π. έλεγξε το τελικό αρχείο για αβλεψίες και σφάλματα. Ευχαριστούμε όλους και όλες θερμά. Την ευθύνη για την τελική μορφή φέρουν οι μεταφραστές.
Από τον πρόλογο του συγγραφέα:
«Σε αυτό το βιβλίο υποστηρίζω ότι η αναβίωση του λόγου περί αυτοματοποίησης που συμβαίνει στις μέρες μας είναι μια απάντηση σε μια πραγματική τάση που εκτυλίσσεται σε όλο τον κόσμο: πολύ απλά, υπάρχουν πολύ λίγες θέσεις εργασίας για πάρα πολλούς ανθρώπους. Αυτή η χρόνια χαμηλή ζήτηση εργασίας εκδηλώνεται σε οικονομικές τάσεις όπως η ανάκαμψη χωρίς θέσεις εργασίας, οι στάσιμοι μισθοί και η ανεξέλεγκτη εργασιακή ανασφάλεια. Είναι επίσης ορατή στα πολιτικά φαινόμενα για τα οποία η εντεινόμενη ανισότητα λειτουργεί ως καταλύτης: λαϊκισμός, πλουτοκρατία και η άνοδος μιας νέας, ψηφιακής ελίτ –που έχει εστιάσει την προσοχή της περισσότερο στο πώς θα δραπετεύσει με πυραύλους στον Άρη παρά στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των ψηφιακών πληβείων που θα μείνουν πίσω σε έναν φλεγόμενο πλανήτη Γη.
…
Γράφοντας αυτό το βιβλίο πείστηκα ακόμη περισσότερο ότι η αλλαγή κατεύθυνσης προς ένα πιο ανθρώπινο μέλλον θα εξαρτηθεί από την άρνηση των μαζών των εργαζομένων να αποδεχτούν τη συνεχή μείωση της ζήτησης για την εργασία τους και την αυξανόμενη οικονομική ανισότητα που αυτή συνεπάγεται. Οι αγώνες ενάντια σε αυτά τα αποτελέσματα εκτυλίσσονταν με αυξανόμενη ένταση σε όλο τον κόσμο πριν την ύφεση της πανδημίας COVID-19, και πρόσφατα αναζωπυρώθηκαν. Πρέπει να βουτήξουμε μέσα στα κινήματα που γεννιούνται από αυτούς τους αγώνες, βοηθώντας τα να κινηθούν προς τα εμπρός. Αν αποτύχουν, ίσως το καλύτερο που θα πετύχουμε είναι ένας ελαφρώς υψηλότερος κοινωνικός μισθός με τη μορφή ενός καθολικού βασικού εισοδήματος –μια πρόταση που οι κυβερνήσεις δοκιμάζουν ήδη ως πιθανή απάντηση στην παρούσα ύφεση. Δεν θα πρέπει να αγωνιζόμαστε γι’ αυτόν τον μετριοπαθή κοινωνικό στόχο, αλλά για να γίνει πραγματικότητα ένας πλανήτης μετασπάνης.»
«Διαμαρτυρία είναι όταν λέω πως αυτό κι αυτό δεν μου αρέσει. Αντίσταση είναι όταν φροντίζω αυτό που δε μου αρέσει, να μη συνεχίζεται.»
Στις 7 Οκτωβρίου του 1934 γεννιέται στο Όλντενμπουργκ της Κάτω Σαξονίας η Ουλρίκε Μαρί Μάινχοφ (Ulrike Marie Meinhof), αντάρτισσα πόλης και ιδρυτικό μέλος της R.A.F., δημοσιογράφος, συγγραφέας και κοινωνιολόγος.
Χάνει τον πατέρα της σε ηλικία μόλις πέντε ετών, ενώ το 1948 πεθαίνει και η μητέρα της και κηδεμόνας της ίδιας και της αδερφής της ορίζεται η οικογενειακή φίλη, ιστορικός, καθηγήτρια και συνιδρύτρια της “Γερμανικής Ένωσης Ειρήνης” Ρενάτε Ρίμεκ (Renate Riemeck). Η πασιφίστρια Ρίμεκ είναι η πρώτη που εμφυσεί στην Μάινχοφ σοσιαλιστικές και ειρηνιστικές ιδέες και αποτελεί ένα από τα πρώτα ερείσματα που καθορίζουν την μετέπειτα πολιτικοποίηση και στάση της.
Από το 1955 σπουδάζει φιλοσοφία, παιδαγωγικά, κοινωνιολογία και γερμανικές σπουδές στο Μάρμπουργκ και το 1957 μετεγγράφεται στο Πανεπιστήμιο του Μούνστερ. Εκεί συμμετέχει ενεργά στο αντιπυρηνικό κίνημα (Anti-Atomtod-Ausschuss), προσκείμενο στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα SPD, που εναντιώνεται στα σχέδια του Κόνραντ Άντεναουερ (Konrad Adenauer) και της γερμανικής κυβέρνησης για πυρηνική εξόπλιση του γερμανικού στρατού.
Το 1958 γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, το οποίο είχε κριθεί παράνομο από το 1956. Παράλληλα διατελεί μέλος της Γενικής Φοιτητικής Επιτροπής AStA του πανεπιστημίου, συμμετέχει και συνδιοργανώνει πορείες, συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες και δράσεις ενώ δημοσιεύει άρθρα σε διάφορες φοιτητικές εφημερίδες (όπως στην david), τις οποίες εξέδιδε η νεολαία του SPD (SDS: Sozialistischer Deutsche Studentenbund , Σοσιαλιστική Φοιτητική Ένωση) του Μούνστερ.
Το 1959, Στο φοιτητικό συνέδριο κατά των πυρηνικών εξοπλισμών στο Δυτικό Βερολίνο, η ομάδα γύρω από το περιοδικό “konkret” εντός του SDS, στην οποία συμμετέχει και η Μάινχοφ, επικρατεί έναντι της παράταξης του SPD στο SDS. Το τελικό ψήφισμα ζητά διαπραγματεύσεις με τη ΛΔΓ και αντιτάσσεται ευθέως και δημοσίως τον αντικομμουνισμό της εποχής Άντεναουερ. Το SPD αντιδρά διαγράφοντας όλα τα μέλη του “konkret” από το SDS.
Η Μάινχοφ γράφει την πρώτη της στήλη στο “konkret”, «Η ειρήνη γράφει ιστορία».
Στο διάστημα 1960-64 η Μάινχοφ μπαίνει στην συντακτική ομάδα του περιοδικού, ενώ παράλληλα παντρεύεται τον αρχισυντάκτη Κλάους Ράινερ Ρολ (Klaus Rainer Röhl) και γεννά τις δύο κόρες τους. Το 1964 αποχωρεί από την συντακτική ομάδα αλλά συνεχίζει να αρθρογραφεί εντατικά στο “konkret”. Τα επόμενα πέντε χρόνια γράφει μερικά από τα πιο σημαντικά και πολιτικά της άρθρα, όπως το σχόλιο για την απόπειρα δολοφονίας του φοιτητή Ρούντι Ντούτσκε (Rudi Dutschke), το άρθρο με τίτλο «Γυναίκες στο SDS/για λογαριασμό μας» (“Frauen im SDS oder: In eigener Sache”) που θεωρείται θεμελιώδες για το «Νέο Γυναικείο Κίνημα» («Neue Frauenbewegung», δεκ. 60’-70’) ή το «Καλημέρα σας, Κυρία Παχλαβί», ανοιχτή επιστολή στη Φαράχ Ντιμπά, σύζυγο του Ρεζά Παχλαβί, σάχη της Περσίας, με αφορμή την επίσκεψη του αυτοκρατορικού ζεύγους του Ιράν στο Βερολίνο, στο οποίο αναδεικνύει πρώτη την αισχρή ιμπεριαλιστική πολιτική της Γερμανίας στο Ιράν και τις συνέπειές της στον ιρανικό λαό. Σχολιάζει τα τεκταινόμενα ασκώντας κριτική στη γερμανική κυβέρνηση αλλά και στον ρεφορμισμό και αδράνεια της γερμανικής Αριστεράς.
Μετά από όλο και πιο έντονες πολιτικές διαφορές σχετικά με το περιεχόμενο του περιοδικού “konkret”, χωρίζει τόσο ιδιωτικά όσο και επαγγελματικά με τον σύζυγό της και μετακομίζει από το Αμβούργο στο Δυτικό Βερολίνο. Εκεί εργάζεται ως δημοσιογράφος για το τηλεοπτικό περιοδικό “Panorama”. Γράφει το ανατρεπτικό τηλεοπτικό έργο “Bambule”, το οποίο εν τέλη δεν προβλήθηκε λόγω της μετέπειτα ένοπλης επαναστστικής της δράσης. Στα τέλη του 1969 ξεκινάει να διδάσκει στο Ινστιτούτο Δημοσιογραφίας του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου (Freie Universität Berlin).
ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Στις 14 Μαΐου του 1970 η Μάινχοφ συμμετέχει στην απελευθέρωση του Αντρέας Μπάαντερ από τη φυλακή, γεγονός που για πολλούς αποτελεί και την πρώτη ενέργεια της ένοπλης επαναστατικής ομάδας «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (Rote Armee Fraktion).
Τον Ιούνιο ταξιδεύει στην Ιορδανία και εκπαιδεύεται στις τεχνικές μάχης από Παλαιστίνιους αντάρτες της «Αλ Φατάχ».
Μαζί της βρίσκονται οι Αντρέας Μπάαντερ (Andreas Baader), Γκούντρουν Έσλιν (Gudrun Ensslin), Χορστ Μάλερ (Horst Mahler) και Ίρμγκαρντ Μόλλερ (Irmgard Möller), οι οποίοι θα αποτελέσουν και τον πρώτο πυρήνα της R.A.F. , μία ένοπλη οργάνωση που έδρασε μέσα σε ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες όπου οι επαναστάσεις ξεσπούσαν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπου οι αντι-ιμπεριαλιστικοί και αντι-αποικιοκρατικοί αγώνες νικούσαν, όπου ο πολύμορφος επαναστατικός ταξικός αγώνας στα μετόπισθεν των δυτικών μητροπόλεων γεννούσε ελπίδες για επαναστατική αλλαγή.
Τα επόμενα δύο χρόνια χαρακτηρίζονται από μια έντονη παράνομη πολιτική δράση, με πολιτικές εκτελέσεις, απαλλοτριώσεις τραπεζών και βομβιστικές επιθέσεις σε διάφορα μέρη της γερμανικής επικράτειας, όπως για παράδειγμα στα κεντρικά γραφεία των ΗΠΑ στη Χαϊδελβέργη.
Τον Ιούνιο του 1972 συλλαμβάνεται και οδηγείται στις φυλακές Κολωνίας-Οσέντορφ υπό ιδιαίτερα απάνθρωπες συνθήκες. Η Μάινχοφ, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της R.A.F., συνεχίζει την πολιτική της δράση μέσα στη φυλακή, κάνοντας δύο φορές απεργία πείνας διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες κράτησης.
Μετά την καταδίκη της το 1974 σε οκτώ χρόνια φυλάκισης για την συμμετοχή στην απελευθέρωση του Μπάαντερ, η Μάινχοφ μεταφέρεται στα διαβόητα «Λευκά Κελιά» των φυλακών υψίστης ασφαλείας του Στάμχαιμ.
Το κείμενο με τίτλο «Επιστολή από την Νεκρή Πτέρυγα» (Brief aus dem Toten Trakt) που έγραψε κατά την παραμονή της εκεί αποτελεί ίσως τη χαρακτηριστικότερη μαρτυρία για το καθεστώς κράτησης στα λευκά κελιά:
«Κανένας δεν πρόκειται να ακούσει την κραυγή μου ούτε κανένα παράπονο μου. Όλα θα γίνουν σιωπηλά, με τακτ, για να μην χαλάσει ο μακάριος ύπνος των μακάριων κατοίκων αυτού του οργανωμένου κράτους. Κοιμήσου ήσυχα καλοζωισμένε και αποχαυνωμένε κόσμε της μεγάλης Γερμανίας. Και σεις από την υπόλοιπη Ευρώπη, οι υγιώς σκεπτόμενοι. Κοιμηθείτε ήσυχα σαν πεθαμένοι. Η κραυγή μου δεν θα σας ξυπνήσει. Δεν ξυπνούν ποτέ οι κάτοικοι ενός νεκροταφείου. Όσοι αγανακτήσουν θα ξεσηκωθούν, είμαι σίγουρη. Θα είναι εκείνοι που δουλεύουν ολημερίς, εκείνοι που τους σακατεύετε σωματικά για να μην μπορούν να σκεφτούν, όλοι οι μετανάστες: τούρκοι, ισπανοί, έλληνες, άραβες κι όλοι οι άλλοι εξαθλιωμένοι και προδομένοι της Ευρώπης και μαζί με αυτούς και οι γυναίκες που δέχτηκαν την καταπίεση, τον εξευτελισμό και την εκμετάλλευση. Όλες αυτές θα μάθουν γιατί με κρατάτε εδώ μέσα και γιατί το κράτος σας θέλει να με δολοφονήσει σα μάγισσα του μεσαίωνα. Για σας την εξουσία υπάρχουν ακόμη και σήμερα μάγισσες που πρέπει να καθηλώνονται μπροστά στους αργαλειούς, στις μηχανές, στις πρέσες, τις γραμμές παραγωγής, μέσα στο θόρυβο και τις διαταγές. Και γκάπα γκουπ πρέσα, σφυρί, τρυπάνι, κινητήρας, καζάνια, φωνές και θόρυβος. Θόρυβος, φτάνει πια με τη σιωπή, πρέσα, σφυρί, τρυπάνι, καζάνια, αέριο και θόρυβο. Το αέριο, βγαίνει αέριο, εμετός, αηδία. Η αλυσίδα της παραγωγής έχει το δικό της ρυθμό. Δεν υπάρχει πια χρόνος, μόνο ρυθμός. Ρυθμός.
Σταματήστε τις μηχανές. Ησυχία. Τι υπέροχο πράγμα η σιωπή. Ευχαριστώ δεσμοφύλακες που μου χαρίσατε αυτή την απίθανη και σπάνια απόλαυση της σιωπής. Το απόλυτο. Τι απόλαυση για όλες μου τις αισθήσεις! Σα να μοιάζει να βρίσκομαι στον παράδεισο. Δεσμοφύλακες, δικαστικοί, κομματάρχες σας αγνοώ όλους. Δεν θα μπορέσετε να με βγάλετε από εδώ μέσα τρελή εκτός κι αν με σκοτώσετε. Μα το μυαλό μου θα είναι καθαρό, θα είμαι απόλυτα υγιής κι όλοι θα ξέρουν με σιγουριά ότι εσείς είστε οι δολοφόνοι, μια κυβέρνηση ένα κράτος δολοφόνων.»
Στις 9 Μαΐου του 1976 και λίγο πριν διεξαχθεί η πολιτική δίκη κατά της R.A.F., η Μάινχοφ βρίσκεται απαγχονισμένη στο κελί της. Αφού γίνεται γνωστός ο θάνατος, σημειώνονται συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, ένοπλες ενέργειες και συγκρούσεις στη Γερμανία και στο εξωτερικό.
Τα κυρίαρχα Μέσα μιλούν για αυτοκτονία, γεγονός που αμφισβητείται όχι μόνο από τα κινήματα της εποχής, αλλά και από μετέπειτα έρευνα ιατροδικαστών και ψυχολόγων. Η πληθώρα κρατουμένων που «αυτοκτόνησαν» σε αντίστοιχες γερμανικές φυλακές στα χρόνια που ακολούθησαν ενισχύουν ακόμα περισσότερο το ενδεχόμενο ο θάνατος της Μάινχοφ να αποτελεί κρατική δολοφονία.
Εν κατακλείδι, για να αποτυπώσει κανείς το αντίκτυπο που είχε η Μάινχοφ στη γερμανική -και παγκόσμια- πολιτική ιστορία χρειάζεται εκατοντάδες -ίσως και χιλιάδες- σελίδες, και δεν περιορίζεται στη δράση της ως αντάρτισσα πόλης και μέλος της R.A.F., ούτε φυσικά από τον μοναδικής συγγραφικής αξίας και πολιτικής σημασίας καινοτόμο δημοσιευμένο λόγο της.
Η Ουλρίκε Μάινχοφ τάραξε συθέμελα τη γερμανική κοινωνία και τη γερμανική Αριστερά της εποχής διότι υπηρέτησε έμπρακτα και μέχρι τελευταίας ρανίδας την ιδεολογία της, θυσιάζοντας κάτι που στη γερμανική συλλογική συνείδηση της εποχής ήταν μεγαλύτερης σημασίας ακόμα και από την ίδια τη ζωή: την κοινωνική της θέση και την τάξη της.
Η δήθεν «προοδευτική», «δημοκρατική» και «αποναζιστικοποιημένη»(entnazifiziert) Δυτική Γερμανία των δεκαετιών ’60-’70 μπορούσε να ανεχτεί την ύπαρξη μιας δημοσιογράφου που ασκούσε οξεία κριτική και πολιτική πίεση με τον λόγο της, διότι την ενέτασσε στην -πάντα προερχόμενη από αστικό περιβάλλον- ακαδημαϊκή ιντελιγκέντσια.
Η ένταξή όμως στην ένοπλη πάλη μιας αστής, εργαζόμενης γυναίκας με μεγάλη επιρροή, και φυσικά μητέρας και η ανοιχτή και έμπρακτη αντίστασή της ήταν κάτι ανεπίτρεπτο και πρωτόγνωρο για τη γερμανική αστική τάξη, σε τέτοιο βαθμό, που η κυρίαρχη αφήγηση ήταν ότι η ένταξή της στην ένοπλη πάλη οφειλόταν στον διαλυμένο γάμο της, σε ψυχολογικά προβλήματα κλπ.
Η Ουλρίκε Μάινχοφ υπήρξε βαθιά πολιτικό ον και η ίδια η ιστορία το επιβεβαιώνει αυτό. Συμμετείχε στην ένοπλη πάλη, θυσιάζοντας την προνομιακή ζωή της, διότι αντιλήφθηκε το άδικο, εκμεταλλευτικό και παράλογο σύστημα στο οποίο ζούσε και δεν υπήρχε περίπτωση να μην επιχειρήσει, από το δικό της μετερίζι, να του αντισταθεί όχι μόνο πίσω από την ασφάλεια του “konkret”, αλλά έμπρακτα, δεχόμενη εν τέλει και τις συνέπειες της εν λόγω δράσης της. Ανήκει δικαίως στις αξιοσημείωτες επαναστατικές πολιτικές μορφές του 20ου αιώνα , επίκαιρη όσο ποτέ και χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που δόθηκε ανιδιοτελώς στην υπόθεση της ανατροπής του καπιταλιστικού/ ιμπεριαλιστικού συστήματος και στον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας…
Ζητάω από το αλληλέγγυο κίνημα λίγο από το πνεύμα καθήκοντος που έχει αποτελέσει τον κοινό τόπο μας.
Υπάρχει ένας επίκαιρος τρόπος για να κατανοήσουμε την πολιτική αιχμαλωσία ενός ανθρώπου στρατευμένου στην επανάσταση: Είναι μέσα επειδή έκανε το καθήκον του. Όταν έπρεπε να κρατήσω όρθια μια αντάρτικη σημαία, το έκανα. Για όσο έπρεπε να κρατάω μια αποθήκη με όπλα, το έκανα. Όταν έφτασε ο καιρός της οργάνωσης, προσπάθησα για την οργάνωση. Όποτε ήταν χρήσιμο να σταθώ δίπλα σε καταδιωκόμενους αγωνιστές, βάδισα μαζί τους μέρα νύχτα. Κάθε φορά που έπρεπε να κάτσουμε σε μια κατειλημμένη εστία μέχρι τέλος, κάθησα μέχρι τέλος. Όποτε έπρεπε να κρατήσουμε ένα οδόφραγμα ή μια γραμμή διαδήλωσης είχα έγνοια να υποχωρήσω τελευταίος. Στις κοινωνικές δομές και την περιφρούρηση των καταλήψεων δεν έκανα κοπάνα από καμία βάρδια. Όταν είχα ευθύνη για το δημόσιο λουτρό, συμμετείχα στη φροντίδα του σαν να ήταν το βρέφος του πολιτισμού της αναρχίας. Όταν ως αλληλέγγυος έπρεπε να ζυμώνω ψωμί, δεν αμέλησα ποτέ αυτήν την γιορτή. Προσπάθησα να είμαι παρών σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα και σε όλες τις βασικές δομές του ανοικτού οριζόντιου κινήματος. Με ιωβηλαία υπομονή είχα κατασκηνώσει σε καταθλιπτικές συνελεύσεις. Με το ίδιο πνεύμα καθήκοντος που με οδήγησε στην αντάρτικη στράτα, όταν έπρεπε να στηριχτεί η κοινή αντιπληροφόρηση δεσμεύτηκα και έβρισκα μία, δύο, τρεις ώρες την ημέρα ώστε να είναι το κίνημα αυτοενήμερο και να μπορεί κάθε οντότητά του να εκφραστεί προς το σύνολό του. Ανά περιόδους, έκανα πολλά από τα παραπάνω ή και όλα ταυτόχρονα. Από κάποια στιγμή και έπειτα, φροντίζοντας και ένα παιδί.
Πέρα από την άστοχη απόπειρα ηθικής και ιδεολογικής φθοράς του πολιτικού ομήρου, η αιχμαλωσία αποτελεί μέτρο άμεσου φραγμού της πρακτικής πολιτικής συνέπειας. Μεταξύ άλλων, αλληλεγγύη σημαίνει να γινόμαστε τα χέρια, το στόμα και τα πόδια, τα μάτια και τα αυτιά εκείνων που τους έχουν περιφράξει. Ως ένας φορέας της αντάρτικης αναρχικής εμπειρίας έχω την ευθύνη και την χαρά μιας σύνδεσης της επαναστατικής ιστορίας με το τρέχον αγωνιστικό επιγενόμενο. Δεν μπορώ να κατοικίσω σε άλλον τόπο έξω από αυτήν την σύνδεση της φραγμένης εμπειρίας και του ξεπαγώματος του παρόντος.
Αυτή την στιγμή εκκρεμούν ορισμένες ελληνικές και διεθνείς εκδόσεις και δημοσιεύσεις, προσωπικές και συλλογικές, αναφορικές στην πολιτική εμπειρία της οργάνωσης Επαναστατικής Αυτοάμυνας, στις πολιτικές παρακαταθήκες της και στην αντεπαναστατική επιχείρηση που διεξάγεται σε σχέση με την ΟΕΑ. Χρειάζονται συντρόφια για δακτυλογραφήσεις ή και μεταφράσεις. Η προσωπική διάθεση λίγων ωρών την εβδομάδα είναι πολύτιμος πολιτικός χρόνος. Η παρούσα, ποσοτικά στοιχειωδέστατη σύνθεση της Ομάδας/δομής επικοινωνιακής υποστήριξης στον αιχμάλωτο Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη αδυνατεί να καλύψει αυτήν την εργασία με ρυθμό που δεν θα καταδικάσει το διαθέσιμο πολιτικό υλικό σε μουσειακή χρήση από τους ερευνητές του μέλλοντος. Παρά τα δημόσια καλέσματα που έχουν γίνει, δεν υπήρξε ποτέ ανταπόκριση που να τιμά την έννοια της κινηματικής αλληλεγγύης. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα της ατομικιστικής και σεχταριστικής αδιαφορίας. «Συνομοσπονδιακές στρατηγικές», «πολύμορφη κινηματική δικτύωση», διάλογοι «πλατφορμιστικής οργάνωσης», «μαχόμενα μέτωπα» και διακηρύξεις «επαναστατικών προγραμμάτων», «ενότητα», «οργάνωση», «ενότητα», «οργάνωση», κενολογίες της προσκόλλησης στους όρους της δεδομένης ιστορικής ήττας.
Ζητάω από το αλληλέγγυο κίνημα λίγο από το πνεύμα καθήκοντος που έχει αποτελέσει τον κοινό τόπο μας. Για να μπορέσω να συνεχίσω να κρατάω ορισμένα νοήματα όρθια.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Φυλακές Δομοκού 9-5-2024
Το κάλεσμα σε ανοιχτή συνέλευση της Δομής επικοινωνιακής υποστήριξης για την Τρίτη 14/5 εδώ: https://athens.indymedia.org/event/94266/
